Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Μεθοδολογία ανάλυσης πηγών για το μάθημα της Φιλοσοφίας


       Η δεύτερη ομάδα ερωτήσεων του μαθήματος των Αρχών Φιλοσοφίας περιλαμβάνει δύο ερωτήσεις – από 25 μονάδες η καθεμία – που η απάντησή τους απαιτεί το συνδυασμό φιλοσοφικών γνώσεων που παρέχει το διδακτικό εγχειρίδιο και των στοιχείων που θα αντλήσει ο μαθητής από τα φιλοσοφικά παραθέματα που δίνονται. Γι’ αυτό το λόγο παρατίθενται σε αποσπάσματα , φιλοσοφικά δοκίμια ,ή φιλοσοφικές μελέτες, δηλαδή άμεσες ή έμμεσες πηγές από τις οποίες ο μαθητής πρέπει να αποσπάσει τις σχετικές πληροφορίες, να τις εντάξει στο ευρύτερο φιλοσοφικό πλαίσιο, όπου ανήκουν και να τις συνδέσει με το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ενότητας.

Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

     Πιο συγκεκριμένα, τα βήματα που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για τη σύνθεση απάντησης με παράθεμα είναι τα εξής :
Βήμα 1: Μελέτη και καλή κατανόηση του σχετικού ερωτήματος.
Βήμα 2: Επειδή όλες αυτές οι ερωτήσεις βασίζονται στη θεωρία του βιβλίου, καλό είναι οι μαθητές, προτού διαβάσουν το κείμενο του παραθέματος, να καταγράψουν σ' ένα πρόχειρο πολύ συνοπτικά τις πληροφορίες του βιβλίου σχετικά με το ερώτημα. Έτσι, μπορούν να "οριοθετήσουν" ως ένα βαθμό το περιεχόμενο της απάντησής τους και να μην "πελαγώσουν" μέσα στο κείμενο του παραθέματος, το οποίο μπορεί να έχει και στοιχεία άσχετα με το ερώτημα ή ακόμη και δυσνόητα.
Βήμα 3: Προσεκτική μελέτη του παραθέματος, εντοπισμός σ' αυτό των στοιχείων που απαιτεί η απάντηση.
Βήμα 4: Σύνθεση της απάντησης που θα περιλαμβάνει
τόσο το σχολιασμό του παραθέματος, όσο και τις γνώσεις από το σχολικό εγχειρίδιο.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

      Οι μαθητές χρειάζεται να έχουν υπόψη τους ότι αυτού του είδους τα θέματα είναι στην πραγματικότητα «μικρές» εκθέσεις και θα πρέπει να απαρτίζονται από πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο. Είναι αυτονόητο ότι το τελικό κείμενο θα είναι ένα ενιαίο κείμενο με παραγράφους, αλληλουχία νοημάτων και σωστή συνοχή μεταξύ των παραγράφων.
      Σε περίπτωση που ζητείται συνδυαστική απάντηση, σημαντικό στοιχείο για την αξιολόγηση του μαθητή είναι η πρωτότυπη σύνθεση των γνωστικών στοιχείων που χρησιμοποιούνται και όχι η απλή συρραφή χωρίων του σχολικού βιβλίου.
     Σε περίπτωση που ζητείται ερμηνεία αποσπάσματος φιλοσοφικού κειμένου, σημαντικά στοιχεία για τη συνολική εκτίμηση είναι η δυνατότητα ένταξης του κειμένου στην περίοδο και το φιλοσοφικό πλαίσιο , όπου ανήκει, η ακριβής και σαφής ανάλυση του περιεχομένου, η κριτική αποτίμησή του και η αποφυγή αόριστων και γενικόλογων σχολίων.
       Γενικά, ο μαθητής καλείται, εκτός από την αναπαραγωγή του περιεχομένου του σχολικού βιβλίου, που σε σχέση με τα δεδομένα της πηγής έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στη βαθμολογία, να επεξεργαστεί κριτικά τα στοιχεία του παραθέματος και να διατυπώσει εύλογη και πειστική φιλοσοφική ανάλυση και επιχειρηματολογία. Θετικό στοιχείο αξιολόγησης είναι η ικανότητα των μαθητών να διατυπώνουν και να τεκμηριώνουν με φιλοσοφική επάρκεια την προσωπική τους άποψη, ιδιαίτερα αν αυτή είναι διαφορετική από τις θέσεις του σχολικού βιβλίου.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΤΡΟΠΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

       Σε γενικές γραμμές μία πηγή:

  • Επιβεβαιώνει και τεκμηριώνει τα δεδομένα του σχολικού βιβλίου.

  • Επεξηγεί και διασαφηνίζει σε αναλυτικότερη διατύπωση τα δεδομένα του σχολικού βιβλίου.

  • Παρέχει πρόσθετα στοιχεία για τα ζητήματα που θίγονται στο σχολικό βιβλίο.

  • Καταθέτει μια αντίθετη άποψη και συνακόλουθα διαφοροποιείται από αυτή που υποστηρίζεται στο σχολικό βιβλίο.

  • Αποτελεί συνδυασμό των παραπάνω.

       Ο μαθητής είναι υποχρεωμένος αρχικά να αντιληφθεί τη σχέση της πηγής με το σχολικό βιβλίο και, στη συνέχεια, να αξιοποιήσει το κείμενο της πηγής, για να ενισχύσει την απάντησή του. Οι μέθοδοι που μπορεί να χρησιμοποιήσει είναι η σύνθεση και η παράθεση.

  • Μέθοδος της σύνθεσης : Είναι συνδυασμός των φιλοσοφικών γνώσεων του βιβλίου και των απόψεων που παραθέτει το φιλοσοφικό παράθεμα.

  • Μέθοδος της παράθεσης :Είναι η αυτούσια-πιστή παράθεση των δεδομένων του βιβλίου (που συνδέονται με την πηγή) και κατόπιν, σε άλλη παράγραφο και με συνδετική φράση τέτοια που να δείχνει τη σχέση της πηγής με τα δεδομένα του βιβλίου (αποδεικτική, συμπληρωματική, αντιθετική κ.ά.), η παρουσίαση του περιεχομένου της πηγής, με τα λόγια όμως του μαθητή αυτή τη φορά και αναφορές στο κείμενο της πηγής για επιβεβαίωση, μέσα σε εισαγωγικά ή παρενθέσεις.

      Ακολουθούν μερικοί από τους τρόπους αντιμετώπισης αυτών των ερωτήσεων, με την ελπίδα ότι μπορεί να ευκολύνουν το μαθητή σε αυτή την επίπονη εργασία:


 ΠΡΩΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ, ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΕΣΗΣ

Δομή/διάγραμμα πρώτου τρόπου απάντησης

Α.ΕΙΣΑΓΩΓΗ
      Μπορεί να είναι 1. σχετική με τη συγκεκριμένη ερώτηση  ή 2. να εντάσσει φιλοσοφικά το ζητούμενο ή 3. να εμπεριέχει το θέμα και τη θέση του μαθητή για τη φιλοσοφική άποψη που παρατίθεται στο παράθεμα ή 4. να είναι μια άλλη παράγραφος από το σχολικό εγχειρίδιο , σχετική με το ευρύτερο φιλοσοφικό πλαίσιο, όπου ανήκουν τα ζητούμενα.
     
Ωστόσο, μπορεί και να μην υπάρχει εισαγωγή, αλλά να ξεκινά ο μαθητής κατευθείαν την απάντησή του με την αναφορά του στις φιλοσοφικές του γνώσεις .

Β. ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ

1.Φιλοσοφικές γνώσεις
       Ο μαθητής παραθέτει τις φιλοσοφικές γνώσεις, όσο το δυνατόν πιο κοντά στα στοιχεία που παραθέτει το σχολικό εγχειρίδιο, αρχίζοντας αυτό το μέρος της απάντησης με τη φράση: « Όπως γνωρίζουμε από τις γνώσεις, που παρατίθενται στο σχολικό εγχειρίδιο…» ή « Σύμφωνα με το σχολικό βιβλίο…»


    Ωστόσο, υπάρχουν και καθηγητές-βαθμολογητές που διαφωνούν μ’ αυτού του είδους τις εκφράσεις, γιατί θεωρούν ότι είναι προφανές ότι ο μαθητής θα παραθέσει τις γνώσεις του από το σχολικό βιβλίο, οπότε ο μαθητής μπορεί να μη χρησιμοποιήσει εισαγωγική φράση.

 

2.Απόψεις από το φιλοσοφικό παράθεμα


      Ο μαθητής καταγράφει οργανωμένα τις απόψεις που σταχυολόγησε από το φιλοσοφικό παράθεμα και τις συνδέει με τις φιλοσοφικές γνώσεις που παρέθεσε στο προηγούμενο μέρος.
     Συχνά οι μαθητές επιχειρούν την απλή αντιγραφή σχετικών (ή και άσχετων) τμημάτων του  παραθέματος, χωρίς να τονίζουν τα σημεία που ενδιαφέρουν. Έτσι δεν απαντούν ακριβώς στα ζητούμενα και χάνουν πολύτιμους βαθμούς. Άλλες πάλι φορές αρκούνται σε μια γενικόλογη αναφορά στοιχείων του παραθέματος, χωρίς συγκεκριμένες αναφορές, χωρίς να φαίνεται δηλαδή από ποιο σημείο του κειμένου αλίευσαν τα δεδομένα.
    
Είναι φανερό πως δεν αρκεί η αντιγραφή των στοιχείων που προσφέρει η πηγή, ούτε η αναφορά τους, έστω και με άλλη διατύπωση. 
      Είναι απαραίτητο 1. να επιλέγονται προσεκτικά τα χρήσιμα στοιχεία, 2. να ιεραρχούνται ή κατά περίπτωση να ομαδοποιούνται και, προπαντός, 3.
να συνδέονται με τις φιλοσοφικές γνώσεις του βιβλίου, σχετικά με τα ζητούμενα του θέματος.
     Πριν επιχειρήσει να σχολιάσει ο μαθητής τα στοιχεία της πηγής, καλό θα ήταν να γράψει στη θεματική περίοδο την κεντρική ιδέα του παραθέματος και να δώσει σε γενικές γραμμές το νόημα της πηγής, ώστε να προετοιμάσει τον αναγνώστη και να τον κατατοπίσει σχετικά. Προκειμένου να αναλύσει τα σχετικά με την ερώτηση δεδομένα του παραθέματος,
μπορεί να εστιάσει αρχικά σε λέξεις-κλειδιά και μετά να προχωρήσει στις σχέσεις που παρουσιάζουν οι συγκεκριμένες έννοιες, μεταξύ τους ή με το στόχο του συγγραφέα.
     Για να είναι η απάντηση ολοκληρωμένη κατά τη σύνδεση των φιλοσοφικών γνώσεων και των στοιχείων του παραθέματος , καλό είναι να γίνονται συγκεκριμένες αναφορές. Φορμαλιστικές φράσεις του τύπου , «όπως ήδη έχει αναφερθεί…»ή «προηγουμένως έγινε λόγος για …» ή «σημειώθηκε ήδη ότι…» ή « σε συνέχεια των όσων αναφέρθηκαν …» ή «σε συνάρτηση με τα προηγούμενα…» είναι αναγκαίες, προκειμένου να επιτευχθεί επαρκής σύνδεση της πηγής με όσα έχουν γραφεί από το βιβλίο.


      Οι μαθητές συνηθίζουν να αρχίζουν αυτό το μέρος της απάντησης με τις εξής φράσεις: 

  • « Όπως πληροφορούμαστε από το φιλοσοφικό παράθεμα, το οποίο είναι απόσπασμα από το έργο του …. με τίτλο…» ή

  • « Σύμφωνα με τη φιλοσοφική πηγή… του…» ή «σύμφωνα με τα στοιχεία που συνάγουμε από τη συγκεκριμένη πηγή…»

  • Ανάλογες είναι και οι απόψεις που παρατίθενται στο συγκεκριμένο παράθεμα…» ή «οι συγκεκριμένες απόψεις μπορούν να τεκμηριωθούν βάσει των σχετικών δεδομένων, που παρατίθενται στο συγκεκριμένο παράθεμα…»

  • Προς επίρρωση των συγκεκριμένων δεδομένων, η φιλοσοφική πηγή καταγράφει ανάλογες απόψεις…» ή «πέρα από τα όσα σημειώθηκαν, η άποψη αυτή είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί και με βάση τα δεδομένα του κειμένου της πηγής…» ή «

  • Οι απόψεις που προαναφέρθηκαν έρχονται σε πλήρη αντίθεση/ συγκλίνουν/ αποκλίνουν /διαφοροποιούνται /ταυτίζονται με όσα καταγράφονται στο φιλοσοφικό παράθεμα…»

 

       Σε σχέση με το παράθεμα, καλό θα ήταν ο μαθητής να αναφέρει το συντάκτη του παραθέματος και το βιβλίο από το οποίο αντλείται το παράθεμα πχ:" ... Όπως αναφέρει και ο .... στο βιβλίο του ....," ή "...σύμφωνα με τον .... (σε παρένθεση ο τίτλος του βιβλίου, άρθρου κ.λπ.) ή "  ο….υποστηρίζει την άποψη ...." κ.λπ.
     
Καλό είναι τα σημεία που είναι κοινά μεταξύ σχολικού βιβλίου και πηγής να μην επαναλαμβάνονται δύο φορές σε δύο σημεία, γιατί τότε δεν θα είναι σωστή η δομή του κειμένου. Το ζήτημα είναι η τελική απάντηση να έχει νοηματική αλληλουχία και να διαπλέκει τα δεδομένα του βιβλίου και της πηγής.

Γ.ΕΠΙΛΟΓΟΣ
     Σ’ αυτό το μέρος ολοκληρώνεται η απάντηση,  γιατί επιχειρείται η οριστική αποτίμηση, η αξιολόγηση, η πύκνωση όσων προαναφέρθηκαν , ανάλογα με αυτά που ζητά η ερώτηση. Επισημαίνεται επίσης η συμφωνία ή η ασυμφωνία μεταξύ των φιλοσοφικών γνώσεων και των στοιχείων που αποκόμισε ο μαθητής από την ανάγνωση του φιλοσοφικού παραθέματος.
Στον επίλογο ο εξεταζόμενος μαθητής μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε :

  • Ανακεφαλαίωση βασικών παραμέτρων της πηγής

  • Προσπάθεια ανίχνευσης του βασικού στόχου του συγγραφέα του παραθέματος και σύγκριση των απόψεών του με αυτές του βιβλίου.

  • Κριτική των θέσεων αυτών (ΠΡΟΣΟΧΗ!!!Αυτό μόνο, όταν η πηγή διαφωνεί με το σχολικό βιβλίο)

  • Διατύπωση συμπεράσματος για την αξία της πηγής και αναγωγή της σε σχέση με το ελληνικό αλλά και διεθνές πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό ‘γίγνεσθαι’

  • Κατάδειξη της συνέχειας μέσα από αναφορές στο μέλλον και προσπάθεια σκιαγράφησης των συνεπειών και αποτελεσμάτων των όσων αναφέρθηκαν προηγουμένως.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!Απαραίτητες είναι οι παραπομπές όπου αυτό κρίνεται σκόπιμο.

 

 ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ, ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΕΣΗΣ

       Ο δεύτερος τρόπος απάντησης είναι παραλλαγή του πρώτου , μια διαφοροποίηση δηλαδή στην οργάνωση της απάντησης.
Συγκεκριμένα ο μαθητής μπορεί να αρχίσει το κύριο μέρος της ανάπτυξής του από τις πληροφορίες που παρέχει το φιλοσοφικό παράθεμα και μετά να συνεχίσει με την παράθεση των φιλοσοφικών γνώσεων.

ΤΡΙΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ, ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ

        O τρίτος τρόπος ανάπτυξης είναι συνδυασμός των φιλοσοφικών γνώσεων του βιβλίου και των απόψεων που παραθέτει το φιλοσοφικό παράθεμα. Διαθέτει υψηλότερο συντελεστή δυσκολίας και σαφώς απαιτεί και επαρκή γνώση του κειμένου του σχολικού βιβλίου, αλλά και
κριτική ικανότητα, αφού ο μαθητής καλείται να εντοπίσει και να αξιολογήσει στην πηγή όσα ο ίδιος γνωρίζει από το σχολικό βιβλίο.
       Ο μαθητής μπορεί 1. να χρησιμοποιήσει το κείμενο του βιβλίου ως καμβά, τον οποίο θα εμπλουτίσει με τα στοιχεία που θα συλλέξει από την πηγή, παραθέτοντας και συγκεκριμένες αναφορές, ώστε να κατατοπίζει τον αναγνώστη για το ακριβές σημείο από το οποίο άντλησε το δεδομένο αυτό.
       2. Μπορεί , επίσης, ως βάση να χρησιμοποιήσει το κείμενο του φιλοσοφικού παραθέματος και από τις απόψεις που παραθέτει αυτό να αφορμάται και να ανακαλεί τις φιλοσοφικές γνώσεις του βιβλίου. Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός,  γιατί θα αντιμετωπίσει εντονότερα τον κίνδυνο να παραλείψει κάποιο στοιχείο από το σχολικό του βιβλίο.

 


        Πάντοτε ο μαθητής πρέπει να έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του τι ακριβώς ζητάει η ερώτηση, να προσέχει, ώστε να περιλαμβάνει στην απάντησή του όλες τα στοιχεία από το σχολικό εγχειρίδιο και τις αντίστοιχες απόψεις από τα παραθέματα και να συνδέει κατάλληλα τα  πρώτα με τις δεύτερες. Καλό είναι επίσης να επισημαίνει , κατά περίπτωση, νέα ή διαφορετικά στοιχεία από το σχολικό εγχειρίδιο  και να κρίνει ή να αξιολογεί τις απόψεις των πηγών, όταν αυτό χρειάζεται.

Δομή/Διάγραμμα τρίτου τρόπου απάντησης

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
       Μπορεί 1. να είναι σχετική με τη συγκεκριμένη ερώτηση  ή 2. να εντάσσει το ζητούμενο φιλοσοφικά 3. ή να εμπεριέχει το θέμα και τη θέση του μαθητή για τη φιλοσοφική άποψη που παρατίθεται στο παράθεμα ή 4. να είναι μια άλλη παράγραφος από το σχολικό εγχειρίδιο, σχετική με το ευρύτερο φιλοσοφικό πλαίσιο, όπου ανήκουν τα ζητούμενα. Ωστόσο, μπορεί και να μην υπάρχει εισαγωγή αλλά να ξεκινά ο μαθητής κατευθείαν την απάντησή του με την αναφορά του στις φιλοσοφικές του γνώσεις .

 Β. ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ
     Είναι θεμιτή η δημιουργία ενός ευσύνοπτου σχεδιαγράμματος, ανάλογα με το χρόνο που διαθέτει ο μαθητής, για να επιτευχθεί η όσο το δυνατόν πληρέστερη σύνδεση και ταύτιση των δεδομένων πηγής  και βιβλίου. Το σχεδιάγραμμα αποτελείται από δύο στήλες.  
     Στην αριστερή στήλη σημειώνουμε τις πληροφορίες που απαιτούνται στην απάντηση από το βιβλίο και στη δεξιά στήλη τα στοιχεία που παραθέτει η πηγή. Για κάθε δεδομένο  του βιβλίου, προσπαθούμε να εντοπίσουμε (αν υπάρχει) και να συνδέσουμε την ανάλογη και συναφή αναφορά της πηγής.
        Στην περίπτωση που η πηγή καταγράφει αντίθετες απόψεις από εκείνες του βιβλίου θα πρέπει , αφού πρώτα καταγράψουμε τα φιλοσοφικά δεδομένα του σχολικού βιβλίου, να σημειώσουμε και να τονίσουμε την αντίθεση της πηγής και στη συνέχεια να αναφερθούμε αναλυτικά στη διάσταση των απόψεων και, αν μπορούμε να την αιτιολογήσουμε. Σ’ αυτήν την περίπτωση είναι αναγκαίο ο μαθητής να θεωρήσει
βασικά ορθή την άποψη που καταγράφει το σχολικό βιβλίο.
        Μετά την ολοκλήρωση του σχεδιαγράμματος, προχωρούμε στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη της απάντηση.
Με βάση πάντα το σχεδιάγραμμα, ο μαθητής αξιοποιεί το κείμενο της πηγής, για να επιβεβαιώσει, να τεκμηριώσει και να αναπτύξει περισσότερο τα όσα έχει ήδη γράψει από το βιβλίο, δημιουργώντας τόσες συνδέσεις βιβλίου-πηγής όσες του επιτρέπει το σχεδιάγραμμά του.
       Είναι πιθανόν αναγκαίο κάθε φορά που ο υποψήφιος μεταβαίνει από το κείμενο του βιβλίου στο δεδομένο της πηγής να χρησιμοποιεί και μια μεταβατική φράση (κείμενο βιβλίου+ μεταβατική φράση + κείμενο πηγής),  η οποία θα εξομαλύνει το πέρασμα από το βιβλίο στην πηγή και καταδεικνύει την κριτική και συνθετική σκέψη του μαθητή.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η απλή επανάληψη του κειμένου της πηγής συνιστά σφάλμα μεθοδολογικό. Ο μαθητής οφείλει να αναπλάσει δημιουργικά με το δικό του λόγο και ύφος το στοιχείο που αντλεί από το κείμενο της πηγής.
          Οι επιπλέον πληροφορίες του παραθέματος, όσες δηλαδή δεν μπορούμε να συνδέσουμε με το σχολικό βιβλίο, θα τοποθετηθούν στην απάντησή μας, αμέσως μετά την ανάπτυξη της σύνθεσης. Τις χαρακτηρίζουμε επιπρόσθετα στοιχεία και συμβάλλουν σε μια ολοκληρωμένη διαπραγμάτευση της ερώτησης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 



3. ΕΠΙΛΟΓΟΣ (ακριβώς ίδιος με τους άλλους τρόπους)


     Σ’ αυτό το μέρος ολοκληρώνεται η απάντηση, γιατί επιχειρείται η οριστική αποτίμηση, η αξιολόγηση, η πύκνωση όσων προαναφέρθηκαν , ανάλογα με αυτά που ζητά η ερώτηση. Επισημαίνεται επίσης η συμφωνία ή η ασυμφωνία μεταξύ των φιλοσοφικών γνώσεων και των στοιχείων που αποκόμισε ο μαθητής από τη μελέτη του φιλοσοφικού παραθέματος, η οποία έχει ήδη εντοπιστεί, αναλυθεί και αιτιολογηθεί στο κυρίως θέμα.
Στον επίλογο ο εξεταζόμενος μαθητής μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε :

  • Ανακεφαλαίωση βασικών παραμέτρων της πηγής

  • Προσπάθεια ανίχνευσης του βασικού στόχου του συγγραφέα του παραθέματος και σύγκριση των απόψεών του με αυτές του βιβλίου.

  • Κριτική των θέσεων αυτών

(ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Αυτό μόνο, όταν η πηγή διαφωνεί με το σχολικό βιβλίο)

  • Διατύπωση συμπεράσματος για την αξία της πηγής και αναγωγή της σε σχέση με το ελληνικό αλλά και διεθνές πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό ‘γίγνεσθαι’

  • Κατάδειξη της συνέχειας μέσα από αναφορές στο μέλλον και προσπάθεια σκιαγράφησης των συνεπειών και αποτελεσμάτων των όσων αναφέρθηκαν προηγουμένως
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!Απαραίτητες είναι οι παραπομπές, όπου αυτό κρίνεται σκόπιμο.


ΕΚΠ.ΠΗΓΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου