ΑΡΚΟΥΔΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ-ΡΙΤΣΟΣ

Προχωρώντας σε αποσυμβολισμούς μπορούμε να εντοπίσουμε αναλογίες ανάμεσα στην πορεία της αρκούδας και

σ’ εκείνη της Γυναίκας.

• Η γριά βαριά αρκούδα παραπέμπει στην ηλικιωμένη γυναίκα που ο χρόνος έχει «βαρύνει» τις πλάτες της. Οι

κρίκοι και τα λουριά που αποτελούν τα κυριολεκτικά δεσμά της αρκούδας, για τη γυναίκα έχουν υποκατασταθεί

από έναν πολυσχιδή κοινωνικό και οικογενειακό καταναγκασμό που με το ασυνειδητοποίητο πέρασμα του

χρόνου και της φθοράς του μετατρέπεται σε απόλυτα προσωπικό, τον οποίο επιβάλλουν η συνήθεια, η ασφάλεια

και η μνήμη.

• Η αρκούδα πορεύεται κουρασμένη μέσα στη σοφία της μοναξιάς της, χωρίς φανερό προορισμό. Παράλληλη

μοναχική πορεία ακολουθεί και η Γυναίκα που την έχει καταβάλει ο μόχθος της ζωής και η οποία έχοντας

απαρνηθεί την προσωπική της ζωή, αφήνει τα γεγονότα να την παρασέρνουν στο δικό τους ρυθμό⋅ ωστόσο η

γυναίκα είναι φορτωμένη από τη σοφία που της παρέχουν η ηλικία της και η δημιουργική ενασχόληση με την

ποίηση.

• Πίσω από την αρκούδα που δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια και να φοράει τη δαντελένια

σκουφίτσα της, μαντεύουμε τη Γυναίκα που δεν είναι σε θέση πια να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που της

επιβάλλει ο πολλαπλός και πολυδιάστατος ρόλος της, τη νοικοκυρά που δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετεί τους

πάντες.

• Κάποτε, όμως, έρχεται η στιγμή της παραίτησης. Η αρκούδα αρνείται να παίξει το παιχνίδι του αρκουδιάρη

δείχνοντας ανυπακοή στα συμφέροντα των άλλων αλλά και στην ανάγκη για επιβίωση εξευτελίζοντας τον εαυτό

της. Γι’ αυτό ταλαντεύεται ανάμεσα στην ελευθερία να μπορεί να διεκδικεί την ίδια της τη ζωή, με αντίτιμο το

θάνατο, και στη σκλαβιά της συνήθειας.

Το ίδιο ταλάντευμα γνωρίζει και η Γυναίκα, καθώς έχει τη βούληση και τη θέληση να αποτινάξει τους κανόνες⋅

«παραιτείται» λοιπόν από τη ζωή που της επιβάλλει τη βία και τον πόνο, με τη σίγουρη, ωστόσο, συμμαχία του

θανάτου, αφού ο πόνος υποκαθιστά τη ζωή.

• Η τελική επιλογή της αρκούδας να συμβιβαστεί υποκύπτοντας στο τυφλό ένστικτο της ζωής, αποτελεί και την

τελική επιλογή της Γυναίκας που υπακούοντας πάνω απ’ όλα στην ακατανίκητη θέληση για ζωή προτάσσει τον

πόθο της για διάρκεια, έστω και ποσοτική, της ζωής. Γι’ αυτό θα παρακαλέσει το Νέο να την πάρει μακριά από

το καταναγκαστικό παρελθόν της, μια και η ανυπακοή δεν τη βοηθά ν’ αρθεί πάνω από τη σκλαβιά της.

• Τόσο οι αρκούδες που γέρασαν στο θέαμα όσο και οι Γυναίκες που ξόδεψαν τη ζωή τους στο καταναγκαστικό

χρέος, συνήθισαν στην πορεία να ταπεινώνονται για τους συμβιβασμούς τους και να ευχαριστούν για

μικροπράγματα: η αρκούδα για πενταροδεκάρες, η γυναίκα για ένα τυχαίο άγγιγμα του σακακιού του Νέου ή για

τον τοίχο από τη μάντρα του τουβλάδικου.

 

ΠΗΓΗ