ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

'ΜΟΥΣΙΚΗ

Ο ηθικολόγος Φθα- Χοτεπ συμβούλευε τους νοικοκυραίους να ικανοποιούν τους καλεσμένους ανάλογα με τα μέσα που διέθετε ο καθένας. Αξίζουν τον έπαινο του θεού και μία καλή φήμη. Γι΄αυτό στις απολαύσεις του ουρανίσκου έπρεπε να προσθέσουν και τις απολαύσεις της ακοής. Ενώ οι καλεσμένοι έπαιρναν τις θέσεις τους έμπαιναν και οι μουσικοί με τα όργανά τους. Οι Αιγύπτιοι αγαπούσαν πάντοτε τη μουσική. Την αγαπούσαν ακόμη και πριν δημιουργηθεί οποιοδήποτε όργανο, την εποχή που δεν ήξεραν παρά να χτυπούν τα χέρια τους για να συνοδεύσουν τη φωνή. Η φλογέρα, ο βαρύαυλος, η άρπα είχαν κιόλας εμφανιστεί την εποχή των πυραμίδων. Από τη νέα Αυτοκρατορία και πέρα τα μουσικά τους μέσα σημειώνουν πραγματική πρόοδο χάρη στην επίδραση, ως ένα σημείο, των γειτονικών λαών. Οι άρπες γίνονται πιο ογκώδεις. Το ηχητικό σώμα τους διπλασιάζεται σε όγκο και οι χορδές είναι περισσότερες. Την κιθάρα την εισήγαγαν από την Ασία. Ξένοι μουσικοί παίζουν καμιά φορά μεγάλες κιθάρες που διαθέτουν πόδι. Οι φορητές κιθάρες που είναι συχνά πολύ κομψές, έχουν πέντε μόνο χορδές. Ο διπλός αυλός δεν αποτελείται πλέον από δύο καλάμια παράλληλα το ένα με το άλλο, αλλά από δύο καλάμια που σχηματίζουν οξεία γωνία. Το λαούτο ήταν ένα μικρό στενόμακρο κουτί με έξι ή οκτώ τρύπες, επίπεδο και από τις δύο μεριές. Είχε μια μακριά λαβή, στολισμένη με χρωματιστές κορδέλες, που πάνω της είχαν τεντώσει τέσσερις χορδές. Τα τύμπανα ήταν στρογγυλά ή τετράγωνα, αλλά τα χρησιμοποιούσαν κυρίως στις λαϊκές ή θρησκευτικές γιορτές. Χρησιμοποιούσαν, κατά τον ίδιο τρόπο, και τα άλλα κρουστά όργανα, τα κρόταλα και τα σείστρα, παρ΄όλο που η θεά Άθωρ, στην οποία τα είχαν αφιερώσει, υπήρξε θεά των συμποσίων, αλλά και της μουσικής. Τα κρόταλα, στην αιγυπτιακή γλώσσα μενάτ,ήταν φτιαγμένα από δύο όμοια πλακίδια από ελεφαντόδοντο ή ξύλο, που τα κρεμούσαν σε κάποιο περιλαίμιο. Τα σείστρα αποτελούνταν από ένα κεφάλι της Άθωρ τοποθετημένο πάνω σε μία λαβή. Στη στεφάνη υπήρχαν δύο μακριές μεταλλικές προεξοχές, ανάμεσα στις οποίες τέντωναν μεταλλικά σύρματα που περνούσαν μέσα από μικρά επίσης μεταλλικά κύμβαλα. Κουνώντας τα σείστρα μπορούσαν να παράγουν μακρόσυρτους και βραχείς ήχους, πολύ κατάλληλους για να συνοδεύσουν το τραγούδι ή για να του δίνουν ρυθμό. Τα κρόταλα αντιστοιχούσαν με τις σημερινές καστανιέτες. Οι τραγουδίστριες μπορούσαν ακόμη  να συνοδεύουν το τραγούδι τους με το ρυθμικό χτύπημα των χεριών τους. Τα παλαμάκια είχαν και μαγικές ιδιότητες καθώς θεωρούσαν ότι κρατούσαν μακριά τους δαίμονες.[25] Ο χορός συμπλήρωνε τα θεάματα. Καμιά φορά, κάποια ακροβάτιδα έπαιρνε μέρος στη διασκέδαση. Έγερνε το κορμί της προς τα πίσω και άφηνε τα μαλλιά της να απλώνονται κάτω. Οι τραγουδιστές αυτοσχεδίαζαν στην ανάγκη στίχους για να υμνήσουν την απλοχεριά του οικοδεσπότη ή την καλοσύνη των θεών. «…η τελειότητά του είναι μέσα σε όλες τις καρδιές… Ο Φθα το έκανε αυτό με τα ίδια του τα χέρια για να ευχαριστήσει την καρδιά του. Τα κανάλια είναι γεμάτα από καινούριο νερό. Η γη πλημμυρίζει από την αγάπη του.»[7]'